با سیطره کرونا ویروس در جامعه جهانی و ایران، نظام آموزش عمومی و عالی جامعه در عمل تعطیل شدند و مسوولینی که ورود تلفن همراه را به استناد ممنوعیت ورود اشیای تزئینی به مدارس، ممنوع کرده بودند، در عمل مجبور شدند تا با اتکا به فناوری‌های جدید و فضای مجازی، سال تحصیلی نیمه تمام را به اتمام برسانند، از سوی دیگر به دلیل عدم کشف واکسن کرونا ویروس، احتمال تعطیل ماندن مدارس باز هم وجود دارد.
نگارنده در کتاب حاضر در صدد برآمده است تا در کنار بازاندیشی که کرونا ویروس در مورد کاربردهای آموزشی فناوری‌های ارتباطی جدید برای آموزش عمومی کشور به همراه داشته است، به معرفی و تبیین افق‌های جدید دیگری در زمینه‌های آموزشی، فوق‌برنامه و فرهنگی دانش‌آموزان پرداخته، توجه اولیای آموزش عمومی کشور را به ابعاد جدید دیگری در همین راستا جلب کند.
بررسی تاریخچه ارایه فناوری‌های ارتباطی پیشرفته به جامعه دلالت بر آن دارد که با ارایه هر فناوری ارتباطی جدیدی به جامعه، موجی از بیم‌ها و امیدها در پی آن پدید آمده است و در حالی که برخی از مسوولان از تهدید بودن آن یاد کرده‌اند، افراد دیگری از فرصت‌های فناوری مورد نظر سخن گفته‌اند. گفتمان ایده‌های مخالف و موافق فناوری‌ها در غرب، سرانجام به این راهبرد انجامیده است که با بسترسازی فرهنگی و افزایش بهره‌وری شهروندان از فرصت‌های فناوری‌های ارتباطی پیشرفته، خود به خود عرصه کاربری نامناسب از این فناوری‌ها تحدید شده، در مجموع شهروندان قادر به استفاده مثبت از این فناوری‌ها گردند.
اولیای فرهنگی در ایران، برخلاف تجربه بشری پیش‌گفته، در مواجهه با فناوری‌های ارتباطی پیشرفته، به صرف آن که امکان کاربری نامناسب از این فناوری‌ها وجود دارد، به طور عمده با دیده نفی و انکار با این فناوری‌ها برخورد کرده‌اند و در نهایت به پیشنهاد مواردی در این میان پرداخته‌اند که با توجه به کاهش سرمایه اجتماعی در جامعه، چندان موفق نمی‌نمایند.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.