داروسازی از مهم‌ترین رشته‌های علمی در حوزه‌ی علوم پزشکی محسوب می‌شود. از دیرباز هم طبابت و دواسازی با هم عجین بوده به گونه‌ای که از بزرگترین پزشکان تاریخ کشورمان ابن سینا و به خصوص محمد زکریای رازی در داروسازی سرآمد بوده‌اند.
در دوران معاصر نیز با تاسیس دارالفنون که می‌توان آن را اولین دانشگاه مدرن نامید، دواسازی در زمره‌ی رشته‌های اصلی لحاظ شد. دانشکده‌ی داروسازی تهران به عنوان قدیمی‌‍ترین و مهم‌ترین مرکز علمی و پژوهشی داروسازی کشور است که با تاسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ فعالیت رسمی خود را آغاز کرد.
کتاب حاضر گفتوگوهایی است که طی سال‌های ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۸ با شش تن از بزرگان داروسازی ایران:(دکتر حسن فرسام، دکتر عباس شفیعی، دکتر علی خلج، دکتر مرتضی رفیعی تهرانی، دکتر حسنیه تاجرزاده و دکتر احمدرضا دهپور) انجام شده است.
هر گفت و گو با طرح سوالاتی پیرامون دوران کودکی؛ خانواده و… آغاز شده و سپس به چگونگی ورود این بزرگان به داروسازی پرداخته و کارهای علمی شاخص مصاحبه شوندگان، نظرات آن‌ها پیرامون جایگاه آموزش ایران، آینده‌ی داروسازی و… را مورد بحث قرار داده‌است.
در پایان امیدواریم که این گفت و گوها بتوانند گوشه‌ای از زوایای شخصیتی، علمی و حرفه‌ای بزرگان داروسازی ایران را برای دانشجویان و داروسازان جوان به نمایش بگذارد.